Bir Panayır Hikayesi

Açılırken yeni ufuklara, gel-git arsasında kaldım. Susuzluğumu büyük bir centilmenlikle giderdi çöl. Ama nasıl bir çöl Yarab. Zem-zem eksik olmaya bu çölden. Doyurur karnımı, düşerim yola, kafası sarıklı bedevi misali. Az gitmem uz giderim, dere tepe ters giderim. Gökle toprak yer değiştirmiş neyime. Birazcık da kelime. Bulutlar olmuş birer kaldırım taşı, basamam ayakkabımın ziftiyle. Ya gökle toprak yerine dönerse? Kaygan buluta yapışmayan zift de kafama düşerse. Newton amca gibi kendime mâl ederim, ziftin kafamı yarmasını, çaktırmadan da küfrederim beni yücelten materyalime. Bastığın yerleri bulut diye geçersen, düşünmezsen ileriyi olacak budur elbet. Ah kafam karpuz gibi ikiye de mi ayrılacaktın sen? Neyse alırım içindeki çekirdekçiklerimi çitlerim kapı önlerindeki koca karılar misali. Müptelası olmuşum kapı önlerindeki çekirdekçiklerin. Kabuklarını atarım toprağa, nispetlenir küçük canlılar da. Dağları delemem ama üstünden geçer ererim ufka. Ufukta sıcaktan bulanmış asfalt olur serilir önüme. Ah çok merci derim, utanırım biraz da, geçerim üstünden. Geçmez olaydım, dağı delem diye uğraşıp dursaydım. Nasıl düştüm bu tuzağa? Gözlerim kandırdı beni, anladım ama ya sen kalbim ne alacağın vardı benden, hala o çocuk halimden. Önüme serilmiş, ufuktan halıyı tuzla buz etti hayalim. Yukarı çıktım derken, düşermişim meğer aşağıya. Aşağıda beni bekleyen aç karıncalar. Benliğimin meyvelerini tek tek koparacaklar. Kışlık yapıp ayılara dağıtacaklar. Dağıtmaz olasıcalar ,beni benden aldılar. Düşerim birden bir panayırın ortasına. Zamane aşıkları da batmışlar pamuk şeker tarlasına. Kılık değiştirip pamuk şekerci olmuşum,karıncalar tanımasın beni diye panayırda. Bir gülümsemede bulmuşum aradığım şeyi. Hayallerimi...